Eind jaren negentig, begin van de zomervakantie komt er een dikke rosse kater op bezoek.
Het is mooi weer, dus er staan een paar ramen open.
Mijnheer nestelt zich op een bed alsof hij hier thuis hoort.
Als ik de tafel dek komt hij op een stoel zitten, met zijn voorpootjes op de tafel.
Ik doe wat (mensen)eten op het bord en hij begint met zijn pootjes te eten, hij likt zelfs niet aan het bord.
Het katteneten boeit hem niet. Hij is helemaal niet bang van de vreemde mensen in dit vreemde huis.
Meer dan een maand heb ik hem telkens buitengezet, om terug naar zijn thuis te gaan.
In die maand heeft hij geleerd het katteneten te waarderen.
Verder dan het tuinmuurtje kwam hij niet.
Als hij niet binnengeraakte om lekker op een bed te gaan liggen sliep hij op het glazen dak van de veranda, zodat hij ons steeds zag.
Een rondvraag in de buurt leverde niks op.
Tom, (zo was hij ondertussen gedoopt) en ik waren voor elkaar bestemd.
De rest van zijn leven waren we onafscheidelijk.
Een paar jaar later heeft hij Liry geadopteerd, en zo groeit geleidelijk mijn poezengezinnetje.