Roos = vernoemd naar de keur van haar bandje toen ze nog een kitten was.

Roos is een kitten uit het tweede nestje van Pranee.
Roos is ernstig ziek geworden met 7 weken, ze zal altijd medische zorgen nodig hebben.
Daarom blijft ze bij ons.

Roosje, het verhaal

Op 20 mei is onze sealpoint Thai poes Pranee bevallen van 5 gezonde kittens. De gewichten waren vrij laag: tussen 65 en 85 g, maar Pranee is zelf ook geen zwaargewicht.
Het was haar tweede nestje, de bevalling is heel vlot verlopen, het waren 4 poesjes en 1 katertje. De vader van het nestje is Storm, een ervaren kater, die ook de vader was van haar eerste nestje.
Zowel Storm als Pranee komen uit gezonde lijnen en zijn niet met elkaar verwant.
Pranee is een geweldig moedertje en de eerste 5 weken zijn probleemloos verlopen. Alle kittens kwamen goed aan. Ook het kleinste kitten deed het prima.
Eind juni, de kittens waren ongeveer 5 weken, begon een van de kittens, die met het roze halsbandje (voor het gemak Roosje genoemd) plotseling af te vallen. Ze zat ook dikwijls op de kattenbak, en ze had een vuile bips.. De kittens waren juist aan het overschakelen van moedermelk op kittenvoer. We dachten dat het eten niet goed bevallen was, en dat ze daarom wat diarree had. Op dat moment kon de dierenarts ook niets anders vaststellen. Maar Roosje bleef op de kattenbak zitten persen, ze at nauwelijks en begon over te geven. Inmiddels hadden we wel door dat ze geen diarree maar een verstopping had. Bij een verstopping is het mogelijk dat er dunne ontlasting langs de stop harde ontlasting doorsijpelt: dit noemt men doorsijpelingsdiarree. En dit verklaarde de vochtige vuile aars.
Roosje kreeg laxatieven, en de dierenarts heeft verschillende keren geprobeerd de ontlasting te verwijderen, maar er bleef een harde prop zitten. Roosje bleef persen, overgeven, alleen onder dwang, met een spuitje eten. Dit was duidelijk geen oplossing. En Roosje werd zieker en zieker. Ze groeide nauwelijks en kwam ook niet aan.
Eind juli zijn we met haar naar de universitaire dierenkliniek in Merelbeke gegaan. Daar is eigenlijk zeer snel de diagnose gesteld: anale atresie. Dit wil zeggen dat de anus over de laatste centimeter onvoldoende volgroeid is en te nauw om normale ontlasting door te laten. Dit is een aangeboren, maar geen erfelijke afwijking. Er zijn dan 2 mogelijkheden: het kitten laten inslapen, of de anale opening oprekken. Dit houdt in dat het kitten 10 keer met verschillende tussenposen onder narcose gebracht wordt. Dan wordt de anus met een soort ballonnetje de opening opgerekt tot die na 10 keer een min of meer normale doorsnede heeft. De behandeling is zwaar, maar de prognose is goed. Voor Roosje is het zwaar omdat zo’n narcose twee keer per week toch wel heel belastend is, en voor ons, omdat twee keer per week een halve dag naar Merelbeke, een uur heen en een uur terug, ook geen sinecure is. Maar Roosje is zo’n lief vrolijk katje, inslapen is toch echt het laatste.
Dus gingen we met haar naar de dierenkliniek, en de behandeling verliep goed. Alleen de verstopping bleef. Ze kreeg de zwaarste laxativa, we moesten ze in Nederland gaan halen, want in België waren ze van de markt gehaald. Twee keer per dag een gevecht om die te laten innemen, ze braakte, kwijlde, vocht telkens we ze moesten toedienen. Niets hielp. Het colon (dikke darm)was door de eerdere verstoppingen zo beschadigd geraakt dat er geen peristaltiek meer was, het was als het ware verlamd geraakt. Roosje bleef maar persen en er kwam niks, terwijl de darm volledig gevuld was.
Eind juli was het op een nacht zo erg dat ze half bewusteloos in de bak lag te persen, het zag er naar uit dat ze de morgen niet zou halen. We hebben haar in een handdoek gerold en zijn midden in de nacht weer naar Merelbeke gereden. Daar is de ontlasting verwijderd en is ze opgenomen.
Weer de keuze: euthanasie of een operatie.
De operatie houdt in dat het aangetaste deel van het colon wordt weggenomen. Het is een zeer riskante ingreep, die enkele uren kan duren. Prognose? Mogelijk krijgt ze na de operatie toch weer een verstopping. Mogelijk wordt ze incontinent of houdt ze levenslang diarree. In het beste geval moet ze heel haar leven in de gaten gehouden worden, moet ze voor een langere periode een makkelijk toe te dienen laxatief krijgen en zal ze nooit droge brokken mogen eten.
Ik heb wat gegoogeld, en er waren toch redelijk wat positieve ervaringen met deze operatie in Amerika. Veel katten hadden daarna toch een goed leven. Dus: de operatie!
Roosje werd binnen 24 uur geopereerd. Tijdens de ingreep is ze ook gesteriliseerd. De operatie heeft lang geduurd, maar is goed verlopen. En Roosje recupereerde geweldig. Ze was heel vlot aan het eten en drinken gegaan. We mochten haar de volgende dag al mee terugnemen. Weliswaar met een berg medicatie en een streng dieet, maar ze mocht mee.
Het herstel is met ups en downs verlopen. Roosje heeft wat minder weerstand dan de andere katten. In het begin waren er episodes dat ze braakte. Dan moest ik haar weer extra vocht toedienen, en onder dwang voeren.  De medicatie is afgebouwd tot twee keer per dag 0.5ml lactulose. Natuurlijk had die verlaagde weerstand ook weer gevolgen. Na de operatie begon ze geleidelijk steeds meer te hoesten. Ze hoestte met fluimpjes, dat kon je duidelijk horen. Er is dan nog een RX van haar longen genomen, en een bronchiale lavage (spoelen van de luchtpijp om zo slijmpjes te kunnen opzuigen voor kweek van bacteriën), ze had een zware longontsteking. De gewone kweek bleef negatief, daarom was er een kans dat ze een mycoplasma-infectie heeft. Dit betekent dat ze minstens 6 weken een specifiek antibioticum moet nemen. Gelukkig reageert ze er spectaculair goed op.
Roosje is nu 5 maanden. Ze is vrij klein, nog steeds wat mager maar ze eet goed, groeit nu als kool, en is een vrolijk en aanhankelijk kitten. Ze neemt nog de antibiotica en de lactulose, is goed zindelijk. De ontlasting is half vast. De andere kittens uit het nest zijn verhuisd naar nieuwe gezinnen, Roosje is niet te koop!
Update
Inmiddels is Roosje een jaar. Ze is vrij klein, en een enorm speels en vrolijk katje. Ze is wel heel vatbaar voor infecties. Zo is ze onlangs weer opgenomen omdat ze braakte en te weinig at. Maar over de bank genomen gaat het heel goed met haar. De ademhalingsproblemen bleken feline astma te zijn, en die is prima onder controle met een puffertje. Verder neemt ze nog lactulose. Ze zal een zorgenkindje blijven, maar dat hebben we graag voor haar over.